De Engelse tuinarchitecte Gertrude Jekyll  (1843-1932 )was de grondlegster van de Engelse cottagetuin wat simpelweg betekent dat zij zo’n beetje de eerste was die vaste planten groepeerde en zo de inmiddels traditionele Engelse border samenstelde.  In het glooiende Engeland had zij vaak te maken met het opvangen van hoogteverschillen, haar borders plantte ze bij voorkeur op vlakke stukken.

Wie nog bestaande tuinen van Jekyll bezoekt, ziet dat zij erg creatief omging met die hoogteverschillen. Zij metselde muurtjes waarin planten zich in de poreuze voegen uitzaaiden (denk aan muurleeuwenbek, fijnstraal, rode valeriaan en gele helmbloem, respectievelijk Cymbalaria muralis, Erigeron karvinskianus, Centranthus ruber en Corydalis lutea). Boven aan het muurtje zette ze planten die afhangen en aan de voet planten die klimmen. Een hoogteverschil werd zo helemaal opgenomen in de groene omgeving. Dit principe is zowel bij lage als hoge muren toepasbaar, alleen de plantkeuze zal daarbij verschillen.

Door de jaren heen zijn hoogteverschillen op steeds weer andere manieren opgevangen. Jekyll koos voor het natuurlijk wegwerken, maar uiteraard kan een keerwand juist ook dienen ter versterking van een ontwerp. Een muur die hoogteverschil opvangt kan dienstdoen als breedte- of dieptelijn, kan de rustige achtergrond vormen van een gemengde border of kan puur stilte uitstralen door er niks op, in of onder te planten. Als een vrijstaand element.

Wie niet van stenen houdt, plant een haag tegen die muur zodat het lijkt dat die haag de aarde tegenhoudt. Bescheiden hoogteverschillen zijn ook op te vangen met gazon, strak al dan niet glooiend.  Kortom, hoogteverschillen worden door ontwerpers vaak gezien als struikelblokken, maar de creatiefste ontwerpers weten van zo’n struikelblok een tuinonderdeel met toegevoegde waarde te maken.