Oorlog tegen onkruid

Twee oplossingen als het over onkruid gaat

Is die ergernis terecht? Kunnen we met de huidige trend van natuurlijk tuinieren niet wat gemoedelijker omgaan met al dat onkruid? Onkruid kan toch ook mooi zijn? Misschien moeten we wel anders gaan denken want chemicaliën waarmee we onkruid kunnen bestrijden, worden steeds meer geweerd. Aanpassingen in de wetgeving beperken het aantal beschikbare middelen en een grote partij als Intratuin heeft al aangegeven in de toekomst minder chemische producten te gaan verkopen. Eigenlijk zijn er maar twee oplossingen als het over onkruid gaat: óf we bestrijden het handmatig en tolereren dat het hier en daar toch nog groeit, óf we moeten inventiever worden.

Wat gedachten op een rij;

Dit is het droomscenario; pas aangelegde bestrating met nog helemaal onkruidvrije voegen. Wie de bestrating in zand legt, ziet al snel onkruid kiemen. Wie kiest voor het leggen in bijvoorbeeld beton merkt dat onkruiden het daar erg lastig hebben. Op zo’n ondergrond groeit bijna niets.

Onkruid groeit bijna overal. Wie de voegen tussen de bestrating helemaal onkruidvrij heeft gemaakt, ziet binnen een week al weer nieuwe kiemplantjes verschijnen. Met stoom, kokend water, een brander of een harde borstel is dit nog malse groen eenvoudig te bestrijden. Chemicaliën kunnen dan achterwege blijven.

Moet alles wel steen zijn? Wie creatief is, maakt van een verhardingspatroon een samenspel van tegels en gazon. Dat maakt de uitstraling een stuk vriendelijker en een enkel grassprietje in de voegen tussen de tegels is dan veel minder storend. Dat hoort er gewoon bij.

Met de voeten tussen vrouwenmantel. Vrouwenmantel zaait zich makkelijk uit en neemt genoegen met beperkte ruimtes zoals de voegen tussen tegels. Weghalen is een optie, maar waarom? Is zo’n terras als hier op de foto niet veel aangenamer dan een vlakke ruimte van steriele stenen? Zeker als er ook nog geurende planten als kruiptijm en loopkamille tussen de voegen groeien!

Hier is al bewust ruimte opengelaten tussen de stenen. Juist met het idee dat planten zich daar mogen settelen, zoals het bruinbladige gras Carex buchananii. Dit is een mooie oplossing voor de overgang van border naar terras. Op de plek waar tafel en stoelen komen te staan, kunnen de voegen meer gesloten zijn, daar zullen uitzaaiers zich moeilijker settelen.

Bewust zijn hier in het bestratingsvlak ruimtes opengehouden waarin Geranium sanguineum var. striatum groeit. Zo krijgt een stenen oppervlak een vriendelijke uitstraling. En wie niet teveel gedronken heeft, kan zich probleemloos, echter wel wat slalommend, over het pad begeven.

Nog extremer is dit pad door het gazon. Hier móet juist gras tussen de tegels groeien om het juiste effect te krijgen. Zo ontstaat een vervaging van de strakke grens tussen helemaal gazon en helemaal terras. Het is een mindset.

Mos wordt vaak gezien als een terrorist. Dat willen we niet in de tuin. Waarom eigenlijk niet? Hoe mooi is niet dit schaduwterras waar zich in de voegen tussen de bakstenen probleemloos mos heeft genesteld? We moeten af van de vanzelfsprekendheid dat mos een plaag in de tuin kan vormen.